[RECENZJA] Wonder Woman: Krąg

Wonder Woman: Krąg doskonale przedstawia to, co najgorsze w komiksie superbohaterskim. Jednocześnie, nie jest to komiks jednoznacznie zły. To jak to dokładnie jest z tym Kręgiem – czytać, czy nie czytać?

Zaczynając lekturę komiksu, a nie znając poprzednich przygód Amazonki, koniecznie trzeba zapoznać się z krótką notką streszczającą narodziny Diany i wyjaśniającą dlaczego właściwie Wonder Woman biega w białych ciuchach jako agentka, nie posiadając własnych mocy, oraz dlaczego siostry Diany zostały przegnane z Rajskiej Wyspy. Czytelnik, który dopiero poznaje postać Wonder Woman, nie będzie miał zielonego pojęcia co się dzieje. Absolutnie żadnego. Osoby, który znają postać z animacji czy komiksów z Nowego DC, również mogą poczuć się zagubione. Na szczęście sama historia jest zamkniętą fabułą, więc znajomość szerszego kontekstu nie jest tutaj aż tak potrzebna, co nie zmienia faktu, że wielu rzeczy rozumieć po prostu nie będziemy – szczególnie jeśli chodzi o część postaci.

Historia opowiadana jest na dwóch płaszczyznach czasowych. W teraźniejszości Wonder Woman wraca na Rajską Wyspę, żeby bronić ją przed zakusami neonazistów (sic!). W przeszłości natomiast, narodziny Diany wywołują kontrowersje wśród Amazonek, z których część jawnie się buntuje. Obie te narracje się przeplatają, żeby pod koniec się połączyć. W tej materii wielkich obostrzeń nie mam. Jest czytelnie, czasem nawet ciekawie, choć nie jest to historia najwyższych lotów. To co boli najbardziej, to wplątanie w to wszystko tych nieszczęsnych neonazistów (!) pod dowództwem Kapitana Nazisty (!!), którzy to w pewnym momencie walczą z inteligentnymi małpami wojownikami (!!!), których przewodzi sama Wonder Woman. Tylko biały, obcisły kostium Agentki Diany Prince zażenował mnie bardziej, szczególnie dlatego, że chyba miał być nawiązaniem dla najbardziej żałosnego okresu w historii Amazonki (lata 60’), kiedy to Diana biegała z karabinem i uczyła się wschodnich sztuk walki. Nie można było nawiązać do, bo ja wiem, tego co w historii Wonder Woman się udało? Może się mylę i żadnego nawiązania nie ma, ale litości – ten kostium jak i sam pomysł, to jakiś koszmar.

Wonder Woman jest tutaj sobą tylko w kilku kadrach, dopiero pod koniec albumu. Wcześniej jest płaską figurantką, która ma użyczać swojego imienia i wyglądu. Gail Simone zdecydowanie nie czuje postaci, choć bardzo się starała, żeby połączyć motywy kobiecej siły, matczynej miłości i zaufania. Udało jej się to częściowo, bo nie mogę odmówić jej tego, że w kilku miejscach na te tematy położono odpowiedni akcent. Niestety, dobre momenty zginęły pod naporem bzdur, nazistów, małp, słabych dialogów i ogólnej ckliwości. Simone próbowała na raz wyeksponować akcję i angażującą, przejmującą opowieść. Nie udało się.

Pod względem rysunków jest tylko przyzwoicie. Terry Dodson posługuje się prostą, komiksową kreską, którą wielu artystów obecnego pokolenia potrafiłoby skopiować. Nic nie przykuwa wzroku, nic też nie przeszkadza, choć kiedy uważniej przyjrzeć się kadrom, widać, że deadline mocno gonił artystę, który niespecjalnie przejmował się szczegółami.

Wydanie w ramach Wielkiej Kolekcji Komiksów DC jest dobre. Tusz nie śmierdzi (za bardzo), okładka i papier są wystarczającej jakości, żeby nie rozleciały się przy częstym czytaniu. Miłym elementem jest również dodatek w postaci starych historii z Wonder Woman ze Srebrnej Ery.

Summa summarum, nie wydawajcie pieniędzy na Krąg, chyba, że zależy Wam na panoramie. To dość miałka historia, która może i ma lepsze momenty, ale raczej nie zadowoli wyrobionego czytelnika. Lepiej sięgnąć po omnibus Wonder Woman od Pereza, albo poznać przygody Diany z Nowego DC.